Εισαγωγικό σημείωμα
Αν και υπήρξε ο
μεγάλος ανταγωνιστής του θεάτρου σκιών και αυτός που παρ' ολίγον να προκαλέσει
την ολοκληρωτική εξαφάνισή του, ωστόσο, στα πρώτα του βήματα, ο ελληνικός
κινηματογράφος χρησιμοποίησε τον Καραγκιόζη ως μια από τις βασικές του πηγές
έμπνευσης. Υπήρξε θεμελιώδης στο ξεκίνημά του και έδωσε την ευκαιρία να
αναδειχθεί το ταλέντο μεγάλων ηθοποιών (Γκιωνάκης, Βέγγος, Λογοθετίδης, κ.ά.)
που παρουσίασαν με φιλμικό τρόπο ένα αρχέτυπο από το θέατρο σκιών. Ταινίες όπως
«Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης» μπορούν να θεωρηθούν συνέχεια του Καραγκιόζη με
ζωντανούς ηθοποιούς (Θανάσης Βέγγος), ενώ η ζωή των καραγκιοζοπαικτών ενέπνευσε
άλλες όπως «Ο αδικημένος της ζωής» (1959), «Ο δραπέτης» (1991) [Βλ. σχετικά Ανανίδης,
Ανδρέας, Από τον Καραγκιόζη στον Βέγγο. Μελέτη της
επιρροής του θεάτρου Σκιών στην ελληνική κινηματογραφική κωμωδία κατά την
περίοδο 1950-1969, Αθήνα, Εκδόσεις
Αιγόκερως, 2007].
Σήμερα, ο ελληνικός
κινηματογράφος χρησιμοποιεί ως αρχειακό υλικό το θέατρο σκιών, δεδομένου ότι
συμπεριέλαβε στα σενάρια των ταινιών του παραστάσεις της εποχής του λαϊκού
αυτού θεάματος: «Ο Μέγας Αλέξανδρος» (1960) του Γ. Ζερβουλάκου, ταινίες
παραγωγής της Ιωαννίδης Φίλμς με κλασικές κωμωδίες ["Καραγκιόζης"
(1962), "Λυσιστράτη" του Γ. Ζερβουλάκου (1974), "Τεριρέμ"
του Α. Δοξιάδη (1992)] κ. ά.
Το θέατρο σκιών
συναντάται ως αρχειακό υλικό και σε διάφορα ντοκυμαντέρ, τα οποία συμπεριέλαβαν
την θεματική του, ενώ εξακολουθεί να αποτελεί μέχρι και σήμερα πηγή έμπνευσης
για νεότερους καλλιτέχνες, που αρκετοί μάλιστα προέρχονται από τον ελληνικό
μαθητόκοσμο.
